(Klik voor een grotere fotoweergave op de foto´s.)

Mijn naam is Tamara Groot (41 jaar) getrouwd en moeder van een zoon. Sinds 1 Oktober 2013 ben ik gevestigd als zelfstandig fotograaf in Wognum met als specialisme portret fotografie/Kinder fotografie/trouwerijen en extreme fotografie.

Ongeveer 2 maanden geleden kwam ik op het idee om een oproep te plaatsen op de Facebook pagina van Fotografie Wognum.

Niet zo maar een oproep

Deze oproep was niet zo maar een oproep. 5 mensen hebben voor mij model gestaan, mensen die littekens meedragen van iets wat ze hebben meegemaakt en dit hun verdere leven moeten mee dragen.

Zij hebben geen keuze, want ze moeten door. Pijn, verdriet of verminking van hun geraakte ziel, een belemmering in het normale kunnen.

Reden fotoserie is liefdadigheid

Ik heb deze serie gemaakt omdat ik hun verdriet en wat ze hebben mee gemaakt wil uiten naar de buitenwereld, maar dan met een beeld een confronterend beeld. Iets wat je vaak niet ziet aan mensen. Wij oordelen wel, maar weten nooit wat er achter hun verleden heeft geschuild.

Foto´s gebaseerd op echte levensverhalen

Deze foto’s zijn gebaseerd op echte levensverhalen van de personen zelf, dank hiervoor om dit met ons te delen.
Deze serie is niet bedoeld om iemand te kwetsen, maar om anderen te helpen om hun verdriet te mogen delen.

• Kaylee Koeman kreeg de schrik van haar leven

Kindermisbruik en machtsmisbruik gaan hand-in-hand en heeft grote gevolgen voor het latere volwassen leven. Kaylee Koeman doet hieronder haar verhaal.

Mijn naam is Kaylee, en ik ben nu 16 jaar oud. De leeftijd die ik had toen het gebeurde, was 12 jaar. Ik zal voor jullie bij het begin beginnen.

Een collega van mijn moeder had een dochtertje die eigenlijk nog wat te jong was om alleen thuis te blijven als hij weg was.

Toen kwam het moment dat hij mij heeft gevraagd om eens op zijn dochtertje te passen zodat hij kon sporten zonder dat hij zich zorgen zou hoeven maken en ik kon wat extra geld verdienen : een win/win situatie dus. Dit leek mij leuk om te doen en zogezegd zo gedaan.

In het begin ging alles prima, er was een goede klik tussen zijn dochter en mij en ik kon het goed vinden met de man. Hij was altijd vriendelijk en ik kon erg goed met hem praten als iets me dwars zat wat ik thuis niet kwijt kon. Dit alles veranderde drastisch toen ik op een zaterdag op moest passen omdat zijn sportvereniging een feestje gaf. Hij vroeg me of ik wou blijven slapen omdat hij waarschijnlijk pas midden in de nacht thuis zou komen. In overleg met mijn moeder en in vol vertrouwen in de man heb ik hierop ja gezegd. Het leek ons niet dat hij een bedreiging zou zijn voor mij. Vooral omdat mijn moeder en hij altijd onwijs goed met elkaar overweg konden.

Die zaterdagavond, was een verschrikkelijke avond. Een avond die voor altijd in mijn gedachten blijft. Een gebeurtenis die mij diep gekwetst heeft en een gebeurtenis die mijn vertrouwen in mannen met 95% naar beneden gesmeten heeft.

¨Slaap lekker¨, zei hij nog.

De schrik van mijn leven

Machteloos, boos en ontzettend verdrietig

“Je kunt beter weg gaan voordat je dochter wakker word en dit ziet. Wil je dat zij dit meemaakt? Wat moet ze wel niet denken?” vertelde ik hem. Binnen een no-time was hij weg en ik wou dat ik dit eerder had kunnen zeggen tegen hem, maar dat is me helaas niet gelukt.

Ontzettende impact op mij en mijn leven

Auteur : Kaylee Koeman

• Quita Luikenaar heeft chronische pijn

  In december 2011 stond zij op met pijn in haar rug. Na een aantal onderzoeken bleek dat zij de ziekte van Bechterew had een lichte vorm van scoliose. Hieronder doet zij haar verhaal.

Toen ik 13 jaar was heb ik een jaar lang pijn in mijn rug gehad en werd bij mij spina bifida ulcotta vast gesteld. Ook dit werd bevestigd op de scans.

Door de pijn veranderde mijn leven

Auteur : Quita Luikenaar (27 jaar)

• Jojanneke Tesselaar-Huizenga : wat is pesten?

  Er is de laatste jaren al veel aandacht aan besteed en nog steeds niet genoeg, want de gevolgen kunnen groot zijn. Jojanneke Tesselaar-Huizenga is ervaringsdeskundige en doet hieronder haar verhaal.

Jojanneke Tesselaar-Huizenga stond met een schaar in de hand…

Auteur : Jojanneke Tesselaar- Huizenga.

• Marc Schager : Oordeel niet zonder mijn uitleg

Mijn medewerking aan deze fotoserie is tweeledig. Vanwege verwerking.
Ik wil met mijn verhaal mensen bewuster laten worden van het feit wat met je doet als er over je geoordeeld wordt zonder dat je kan uitleggen wat er gebeurt is.

Marc Schager zijn achtergrond

In het najaar van 2004 raakte ik betrokken bij een bedrijfsongeval.
Een draadje van mijn mouw sloeg om een draaiende rol.
Mijn hand raakte bekneld waarbij ik mijn pink verloor.
Het topje van mijn wijsvinger raakte ernstig beschadigd en in mindere mate mijn duim.

Revalidatie

De revalidatie kon mij niet snel genoeg beginnen.
Ik zat vol wilskracht om zo snel mogelijk te herstellen en weer de oude te worden.
Omdat ik mijn hand, en met name mijn vingers,  gedurende lange niet kon en mocht gebruiken verstijfde ze.
Nadat alle wonden geheeld waren, de hechtingen verwijderd waren kon ik na een aantal weken eindelijk beginnen.

Ergotherapie

Bij ergotherapie, gericht op mogelijk maken van dagelijkse handelingen, was het koffie drinken waarbij ik de melk voor mijn koffie tot schuim moest kloppen.
Na het schuim kloppen werd er 4 op een rij gespeeld. Zo ogenschijnlijk onschuldige activiteiten.
Maar wat heb ik die fiches vervloekt. Ik kreeg ze maar niet te pakken!
Vingers en hand raakten overprikkeld. En zo ging het door…

Munten uit je portemonnee halen!
Minuten duurde het!
De frustratie nam toe en de twijfel sloeg toe!
…zal ik ooit nog gewoon te werk kunnen?
….zal ik ooit weer het ontspanknopje van mijn camera kunnen indrukken?

Zal ik ooit….? …en de radertjes in mijn hoofd begonnen te malen…

Het viel mijn therapeuten ook op dat ik mentaal ook een knauw had gekregen.
Er werd een afspraak voor me gemaakt met een praatdame.
Ik ben 2x geweest, had er geen klik mee, vond het genoeg en stopte het weg.
Na enkele maanden had ik de volledige kracht in mijn hand terug.
Mijn hand functioneerde voor 90%
Een jaar na het ongeval stond ik weer op de werkvloer.

3 jaar na dato raakte ik alsnog overspannen.
Ik zag dat mensen naar me keken, de mimiek in hun gezicht veranderen als ze mijn hand zagen.
Ik begon mijn hand te verbergen als ik bij mensen in de buurt kwam.
De radertjes begonnen weer te draaien.
Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld namen af.
Via de bedrijfsarts kwam ik in contact met een therapeute wat wel klikte.
Zij leerde me om met de situatie om te gaan.
De imperfectie te accepteren.

Dagelijkse situatie

Het zijn voornamelijk fysieke ongemakken.
Mijn wijsvinger is gevoeliger voor kou.
soms wel lastig als ik in de winter met landschapsfotografie bezig ben.
Soms glijd er wel eens een voorwerp uit mijn hand omdat ik niet goed een `kommetje´ kan vormen.
Knopjes indrukken met mijn wijsvinger gaat niet, te gevoelig en te pijnlijk.
Mijn duim raakt ook overprikkeld als ik hem langdurig belast.

Met zelfspot en een vleugje zwarte humor weet ik me goed te wapenen.

Auteur : Marc Schager

• Angeliek Koeman : luister eens naar de slachtoffers

Angeliek Koeman is geboren op 2 augustus 1972, volgens haar moeder was het een behoorlijke warme woensdag, kreeg zij de naam Angeliek. Genoemd naar een non die haar moeder voor een gedeelte heeft opgevoed, omdat haar eigen moeder even de opvoeding door ziekte en scheiding van haar man niet meer kon dragen. Zij doet hieronder haar verhaal.

Geen rozegeur en maneschijn

Opgegroeid in een keihard leven

¨Bij mij ben je veilig¨, zei ik na haar geboorte tegen mijn dochter.

Luister eens naar de slachtoffers

Auteur : Angeliek Koeman.

(Klik voor een grotere fotoweergave op de foto´s.)